Η ΣΧΕΣΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΠΑΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΗΓΕΤΙΚΗΣ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑΣ
(Με αφορμή τα επαναλαμβανόμενα κρούσματα προπηλακισμού πολιτικών προσώπων, επαναφέρω την άποψη μου, όπως την είχα εκφέρει κατά τις σαφώς πιο ήπιες αντιδράσεις εναντίον τους, την περασμένη άνοιξη, ύστερα από την "εισβολή" του Δ.Ν.Τ. στην καθημερινότητα μας)
Γίνεται μεγάλη συζήτηση για τους πολιτικούς, οι οποίοι (εξακολουθούν να) εμφανίζονται σε εκπομπές πολιτικού λόγου, επιδιδόμενοι σε διαξιφισμούς επιρρίπτοντας ευθύνες εις αλλήλους. Πολλοί κρίνουν (δικαίως) ως το λιγότερο αναίσχυντη και αλαζονική την στάση τους, ενώπιον της κοινής γνώμης, σε αυτή την τόσο δυσάρεστη χρονική συγκυρία για τον τόπο. Ουδεμία ένσταση επί τούτου! 'Ομως θα ήθελα να πάμε και λίγο πιο κάτω:
Έχω την αίσθηση πως η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας μας, ούτε που τους παίρνει είδηση, αφού ως επί των πλήστων, την ίδια ώρα παρακολουθεί κάποιο reality (τύπου "greek idol" ή "νύφες κ πεθερές").
Αυτό δηλαδή το οποίο πράττει (τουλάχιστον) την τελευταία δεκαετία. Αποχαυνομένη από τα "big brothers" και τα "fame stories", χαμένη στις σελίδες της espresso και του ciao, πλήρως αποστασιοποιημένη από την πολιτική ζωή του τόπου.
Οποιοσδήποτε παρακολουθούσε τα κοινά, ενημερωνόταν και ψήφιζε, θεωρούταν γραφικός (ειδικά εάν οι εκλογές "έπεφταν" στο τριήμερο του Αγ.Πνεύματος και θυσίαζε τη "βόλτα" του στη Μύκονο για να ψηφίσει..)
Η μόνιμη επωδός όλων μας;
"Οι πολιτικοί ειναι όλοι το ίδιο λαμόγια και κανένας δεν μας εκφράζει, άρα απέχουμε"
Με άλλα λόγια ας αφήσουμε - με ελαφριά καρδιά - αυτούς που εμείς οι ίδιοι κατηγορούμε ως ανίκανους, να διαχειριστούν τις τύχες της χώρας μας και στο κάτω κάτω θα μας δωθεί η ευκαιρία να τους "ξεσκίσουμε" σε κάποιο "πηγαδάκι" στο Balthazar, στην Ψαρού, ή στο Ρέμο (εκεί ίσως όχι οπως θα θέλαμε γιατί έχει φασαρία και δεν ευνοούνται οι εκτενείς συζητήσεις...)
Αυτή είναι η παιδεία μας, η πολιτική μας συνείδηση και η κοινωνική μας ευθύνη.
Δι' ότι εφόσον θεωρούμε ότι το συνταγματικό μας δικαίωμα του "εκλέγειν" δεν αρκεί ώστε να αλλάξει τα πράγματα, τότε εάν πράγματι μας "'έκαιγε" το μέλλον της χώρας μας, δεν θα αγνοούσαμε το επίσης συνταγματικό μας δικαίωμα του "εκλέγεσθαι".
Όμως η ευδαιμονία εν μέσω της οποίας ζούμε(-σαμε) τα τελευταία χρόνια, παράλληλα με το "προνόμιο" της εξ αποστάσεως (και εκ του ασφαλούς) κριτικής - κακά τα ψέματα - δεν είναι έδαφος πρόσφορο για ανάληψη ουσιαστικής και υπεύθυνης κοινωνικής δράσης.
Αντιθέτως, στον μικρόκοσμο μας, η στάση μας είναι διαφορετική:
Για παράδειγμα στην πολυκατοικία μας δεν πρόκειται να αφήσουμε τον διαχειριστή να δρα άνευ ελέγχου. Εκεί θα συμμετέχουμε στις συνελεύσεις. Το ίδιο και στην επαγγελματική μας ένωση / σύνδεσμο. Δι' ότι πολύ απλά εκεί "νοιώθουμε" τις άμεσες επιπτώσεις των πράξεων ή παραλείψεων μας στην δικιά μας τσέπη.
Καταλήγοντας θεωρώ πως εάν είναι μια φορά υπεύθυνοι οι πολιτικοί για τη σημερινή κατάντια, είμαστε δέκα φορές υπεύθυνοι εμείς οι ίδιοι, οι οποίοι εν μέσω πλήρους αποχαύνωσης, ιδιωτικού συμφέροντος και ευημερίας, εξαντλούμε την "δράση" μας σε στείρα και κλισέ κριτική.
Συνεπώς είναι πολύ πιο εποικοδομητικό να κάνουμε αυτοκριτική ΟΛΟΙ μας και να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι στο δικό μας χέρι και στις δικές μας δυνάμεις να αντιστρέψουμε την κατάσταση.
Νίκος Μυτιληναίος - IV.10